Bugün tam 20 gün oldu; babamsız olan hayata alışmaya çalışıyoruz hep birlikte. Daha doğrusu onun yerinin dolmayacağını bilerek onun bıraktığı yerden hayatlarımıza devam ediyoru, etmeye çalışıyoruz. ..
"Beklenenin gelmeyeceğini; geride sadece özleminin kalacağını biliyorsan zaman kavramın alt üst oluyor."
3 hafta ne için uzun gelmişti, ne için kısa gelmişti ki?
O dersin bitmesine kalan 5 dakika bir türlü geçmezken; sınavda telaşından o 5 dakika bir anda geçerdi ya; ben neyi bekliyorum? Ne başlayacak, ne bitecek ki? Babam gelmeyecek artık; özlemi kalacak sadece biliyorum. Zamanın hızlı ya da yavaş geçmesi hiçbir şeyi değistirmeyecekti. Acısı zamanla da geçmeyecekti, sadece acısıyla yaşamaya biraz daha alışacaktık. Zaman bir tek bunu değiştirebiliyor sanırım.
Ağlamak kavramı var bir de acının geçmesi için; kulliyen yalan. Ağlayınca rahatlayacaksın zannediyorsun ama olmuyor.Ben babamı koca 25 senede birkaç kişinin ölümü dışında ağlarken görmedim ki; şimdi o da ağlamamı istemezdi diyip onun kahkahalarını düşünüp güldüm. Öyle ki artık fiziksel olarak yanımızda asla olamayacağını anladığımda bile babamın kahkahalarıyla zerre yarışamayacak olsa da olsa kahkaha attım. Zaten ağlamak acını zerre dindirmiyor, onun gittiğini düşünüyorsun sadece; ama gülmek artık seni daha fazla guldüremeyeceğini bilerek buruk gulsen de acını bir nebze azaltabiliyor.
-not; uyumak iyi gelir zannediyorsun ilk başta ama uyandığında acının azalmadığını görüyorsun; daha çok için acıyor...-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder